کلارینت نوعی ساز بادی چوبی تک نی است. مانند بسیاری از سازهای بادی، کلارینت در چندین اندازه مختلف ساخته می‌شود که هرکدام دامنه‌های مخصوص به خود را دارند. همه آنها دارای سوراخ تقریباً استوانه ای و یک زنگ گشاد هستند و از یک دهانه با یک نی استفاده می کنند. به شخصی که کلارینت می نوازد، کلارینتیست (گاهی اوقات املای کلارینت) می گویند.

در حالی که شباهت صدا بین قدیمی ترین کلارینت ها و ترومپت ممکن است سرنخی از نام آن داشته باشد، عوامل دیگری ممکن است دخیل باشند. در دوران باروک پسین، آهنگسازانی مانند باخ و هندل خواسته‌های جدیدی را در مورد مهارت‌های ترومپت‌سازان خود مطرح می‌کردند، که غالباً مجبور بودند قطعات ملودیک دشواری را در رجیستری بلند، یا به قول معروف «کلاریون» بنوازند. از آنجایی که ترومپت های آن زمان فاقد دریچه یا پیستون بودند، گذرگاه های ملودیک اغلب نیازمند استفاده از بالاترین قسمت دامنه ترومپت بودند، جایی که هارمونیک ها به اندازه کافی به هم نزدیک بودند تا مقیاس هایی از نت های مجاور را تولید کنند. قطعات ترومپت که نیاز به این تخصص داشتند با اصطلاح کلارینو شناخته می شدند و این به نوبه خود در مورد خود نوازندگان نیز صدق می کرد. کلمه کلارینت ممکن است از نسخه کوچک کلاریون یا کلارینو آمده باشد و گفته شده است که نوازندگان کلارینو ممکن است با نواختن قطعات بسیار دشوار روی این “ترومپت های ساختگی” که به تازگی ساخته شده اند، به خود کمک کرده باشند.