ترومپت یک ساز برنجی است که معمولاً در گروه های کلاسیک و جاز استفاده می شود. گروه ترومپت از ترومپت پیکولو با بالاترین رجیستر در خانواده برنجی تا ترومپت باس که یک اکتاو زیر ترومپت استاندارد B♭ یا C قرار دارد، متغیر است.

سازهای شیپور مانند در طول تاریخ به عنوان ابزار سیگنال در جنگ یا شکار مورد استفاده قرار می گرفته اند، نمونه هایی از آنها حداقل به 1500 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد. استفاده از آنها به عنوان آلات موسیقی تنها در اواخر قرن 14 یا اوایل قرن 15 آغاز شد. ترومپت در سبک های موسیقی هنری، به عنوان مثال در ارکسترها، گروه های کنسرت، و گروه های جاز و همچنین در موسیقی عامه پسند استفاده می شود. آنها با دمیدن هوا از طریق لب‌های تقریباً بسته (که به آن نوازنده می‌گویند) نواخته می‌شوند و صدایی “وزوز” تولید می‌کنند که باعث ایجاد ارتعاش موج ایستاده در ستون هوای داخل ساز می‌شود. از اواخر قرن پانزدهم، ترومپت‌ها اساساً از این ساز ساخته شده‌اند. لوله برنجی، معمولاً دو بار به شکل مستطیل گرد خم می شود.

انواع مختلفی از ترومپت وجود دارد که رایج‌ترین آن‌ها با صدای B♭ (ابزار جابجایی) است که طول لوله‌ای در حدود 1.48 متر (4 فوت 10 اینچ) دارد. ترومپت های اولیه ابزاری برای تغییر طول لوله ارائه نمی کردند، در حالی که سازهای مدرن به طور کلی دارای سه (یا گاهی اوقات چهار) دریچه برای تغییر گام خود هستند. اکثر ترومپت ها دارای دریچه هایی از نوع پیستونی هستند، در حالی که برخی از آنها از نوع چرخشی هستند. استفاده از ترومپت با سوپاپ دوار در محیط های ارکستر (مخصوصاً در ارکسترهای سبک آلمانی و آلمانی) رایج تر است، اگرچه این عمل در کشورها متفاوت است. به نوازنده ای که ترومپت می نوازد، ترومپت نواز یا ترومپت می گویند.